Na osnovu individualnih ili grupnih razgovora sa većim brojem informanata koji su od polovine pedesetih, tokom šezdesetih i sedamdesetih godina dvadesetog veka, odrastali i stanovali u Podgrađu, bez izuzetka je bilo naglašeno da do devedesetih godina dvadesetog veka, niko nije međusobno znao ko je koje nacionalne pripadnosti, ili čak ukoliko je i znao, to apsolutno nije bilo bitno.

Međutim, nasuprot tome, svi informanti su tokom razgovora prilično naglasili lični nivo identifikacije – kao stanovnika Podgrađa – odnosno, konkretno “Gradića”. Ovaj nivo (samo)identifikacije je – sudeći prema rezulatima terenskih istraživanja, odnosno razgovorima sa  stanovnicima Podgrađa – posebno bio izražen i u kontekstu same mikrolokacije Podgrađa i u odnosu na ostale delove Petrovaradina u istoj meri, kao i prema ostalim delovima Novog Sada u celini. Nekoliko respondenata sa kojima je obavljen zajednički razgovor se o ovoj temi složilo, kako „nisu nikada posebno isticali da su iz Gradića“, već se to u „celom Petrovaradinu jednostavno znalo“. Na osnovu različitih ličnih sećanja informanata koji su odrastali u Podgrađu, može se u suštini zaključiti da su u odnosu na ostale delove Petrovaradina i Novog Sada, imali specifičnu vrstu kolektiviteta koja se prvenstveno manifestovala tokom njihovog tinejžerskog uzrasta. Jedan od informanata, govoreći o ovoj temi je posebno istakao, da iako nije bilo isticano, da je jednostavno i njegova generacija (respondent je rođen 1958. godine), ali i generacije daleko starije od njega koje su u Podgrađu živele još pre Drugog svetskog rata,  „imale prema njegovom utisku, neku vrstu pripadnosti Gradiću“. Isti sagovornik, detaljno pričajući o ovoj temi, takođe je ispoljio distinkciju nekadašne sa današnjom strukturom stanovništva u Podgrađu, koja zbog drugačijeg načina života, jednostavno više, kako je formulisao „ne doživljava Gradić kao deo sebe i kao svoj“. Po njegovom mišljenju, ali i prema mišljenju većine drugih informanata, gašenje lokala u Podgrađu – kao mesta okupljanja – doprinela su tome da se jednostavno lokalna identifikacija stanovnika Podgrađa promeni.

Lokalni (mikro)identit, odnosno nivo identifikacije je, generalno posmatrano, primarno prilično naglašen prvenstveno kod informanata, koji su rođeni ili koji su odrasli u Podgrađu a koji su u starosnoj dobi zmeđu 50 i 70 godina, dok se kod mlađih sagovornika sa kojima su obavljeni razgovori, blaže reflektuje. Kod stanovnika koji su se u Podgrađe doselili u nekoliko poslednjih godina, on je prilično marginalan, ali u izvesnom smislu ipak primetan u specifičnoj formi s obzirom da je većina njih u Podgrađu kupila stanove zbog celokupnog urbanističkog ambijenta, odnosno zbog ličnih afiniteta prema Petrovaradinskoj tvrđavi i Podgrađu, kao prostornoj celini , kao I zbog parkova i zelenila koje ga okružuju, ili pak zbog odlične i atraktivne lokacije u kontekstu Novog Sada u celini.